Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, znana również jako bazylika Mariacka, stanowi historyczną farę Głównego Miasta w Gdańsku i jest często określana jako "Korona Gdańska". Pełniła funkcję zarówno kościoła katolickiego, jak i ewangelickiego (w latach 1572–1945), a od 1986 roku jest konkatedrą diecezji gdańskiej, przekształconej w 1992 roku w archidiecezję. Kościół jest poświęcony Najświętszej Marii Pannie i nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP.

    Zlokalizowany na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a także św. Ducha, z widokiem na Motławę, kościół Mariacki prezentuje się imponująco w panoramie miasta. Jego charakterystyczna sylwetka, wyróżniająca się masywną zachodnią wieżą dzwonniczą i smukłymi narożnymi wieżyczkami, sprawia, że jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych punktów Gdańska.

    Zbudowany w okresie od 1346 do 1502 roku, reprezentuje gotyk ceglany, charakterystyczny dla regionu basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwej historii, świątynia zachowała swój pierwotny charakter architektoniczny, co potwierdzają zarówno ikonografia sięgająca XVI wieku, jak i bogaty wystrój wnętrza. Wnętrze kościoła zdobią zarówno dzieła średniowieczne, takie jak Ołtarz Koronacji Marii, Piękna Madonna Gdańska, Pietà, ołtarz św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań czy zegar astronomiczny, jak i dzieła nowożytne z XVI–XVIII wieku, obejmujące zespół obrazów i epitafiów.